Mijn zoon Ronan is een jonge transman. Hij heeft – na een route die jaren duurde – een grote mijlpaal bereikt: in een genderkliniek in Bosch en Duin (bij Zeist) is zijn bovenlichaam aangepast aan zijn gender. Een zware operatie, die pas een week geleden is uitgevoerd, in een villa in ’t Gooi. Perfect. Liefdevol. Zorgzaam. Ronan is helemaal gelukkig!

Vandaag – precies een week na zijn operatie – moest Ronan terugkomen voor een check. Onze chauffeur van de vorige keer was verhinderd. We hoorden het vrijdag. OV was uitgesloten (in Rona’s toestand). Wie zou ons op zo’n korte termijn op en neer naar de kliniek kunnen rijden? Ik zette de vraag uit bij mijn vrienden en collega’s via Whatsapp. Toen dat niet hielp gooide ik mijn net breder uit: Facebook moest redding brengen. Via Ilias Admi, de eerste Kinderburgemeester van Amsterdam, kwam ik in contact met Salma die schreef: ‘Ik breng jullie met alle liefde kosteloos’.

In de auto ontspon zich een spontaan gesprek. Salma vertelde over haar leven en werk en ik over het mijne. We voelden een brug daar waar ‘verbinding’ in het spel was. Het was een gesprek ’tussen vrienden’. Vrienden die tot vandaag vreemden waren. Zo bijzonder en wonderlijk. Als iemand vandaag de speld verdiende, dan was het Salma. Of we elkaar nog eens tegenkomen? Niemand die het weet. Soms is een eenmalige ontmoeting in ons leven zo geweldig, dat die geen vervolg hoeft te krijgen.

Camille