“Hey Camille!!”

Dick zit samen met zijn jongere zus Marlies aan tafel bij ‘De Zuid’, een leuke, hippe koffie- en theeplek op Java-eiland in Amsterdam. Dick en ik zaten een kleine 40 jaar geleden samen op de Pee-A, zoals de oude, driejarige voorloper van de huidige Pabo heette. Toen je nog een ‘kleuterstage’ moest lopen, want wilde je kleuters les gaan geven, dan moest je naar ‘de Klos’.

Dick (hij was de avond tevoren met zijn zus naar Bruce Springsteen geweest) en ik waren veranderd (natuurlijk), maar niet zo dat we elkaar niet meer herkenden. Oude verhalen ophalend en koffie en ijsthee drinkend, kwamen we weer even heel dicht bij elkaar. We wisten bijna niet waar we het niet over wilden hebben. En Marlies ‘pitchte in’. Voor Dick een lieve zus, voor mij iemand die er ‘toen ook bijhoorde’. Het was nog net geen familie-reünie.

‘Wat doe jij tegenwoordig?’ En: ‘en wat nog meer?’ Maar toch ook vaak weer terug naar de ‘verhalen van toen’. Daar en daar en .. ja, weet je nog? Daar ook .. Voor we het wisten waren er bijna 3 uur verstreken.

Ik vond het passend, het speldje. En het viel in goede aarde. Zoveel warmte tussen mensen die als oude bekenden elkaar toch op een bijzondere nieuwe plek ontmoetten .. daar moest iets van gezegd worden. Het speldje deed het verhaal. De website werd meteen via de QR-code opgezocht. De merites van zo’n leuk sociaal project besproken. Iedereen was enthousiast. ‘Ik ga het dragen’, werd gezegd, met volle overtuiging. ‘Je mag het ook weggeven aan iemand die hem nog harder nodig heeft’, zei ik.

Camille