“Mogen we erbij komen zitten?”

Een paar pretogen en een brede lach komen met de stem mee. Dennis – hij stelt zich later voor – heeft net een rondje over de Tomofair gelopen, de grootste Oost-Aziatische (zeg maar: Japanse) beurs voor alles wat van het Anime-genre houdt. Alles onder de 30 weet wat ik hiermee bedoel.

Dennis is nu nog even werkzaam in een melkfabriek, maar switched na de zomer over op treinmachinist. Hij gaat daar een opleiding voor doen bij NS en kijkt daar erg naar uit. ‘Ik hou van contact met mensen’, legt Dennis uit. Dat kan ik beamen. Dennis straalt bij elk woord dat hij en ik spreken. Af en toe doet zijn partner ook mee. Dochter Danielle kijkt de kat even uit de boom, maar stapt later ook in. Een leuk drietal!

Ze zijn niet in ‘cosplay outfit’, een manier voor Tomofairbezoekers om te laten zien welk Anime-karakter ze het leukst vinden. Veel bezoekers zijn bont verkleed en sommigen – zo wist mijn zoon Ronan mij te vertellen; ik was samen met Ronan, zijn vriend Roan en Roan’s moeder naar de Tomofair gegaan. Ik wilde het ook wel eens meemaken. En het is net zo indrukwekkend als ik het me had voorgesteld, vooral zeer kleurrijk.

Na een minuut of tien gesproken hebben over ‘contact maken’ en hoe moeilijk dat voor sommige mensen (niet Dennis) kan zijn, besluit hij met zijn gezin de fair weer op te gaan. Ik wens hem veel plezier, hij wenst mij ‘happy drawing’, want mijn tekenspullen lagen uitgestald toen Dennis bij me kwam zitten. Ik kan er nu aan gaan beginnen. Het gesprek met Dennis had ik niet willen missen.

Met een speldje op zijn T-shirt verdwijnt Dennis met gezin weer in de massa. Op weg naar een workshop ‘beeldjes schilderen’ of kijken naar het dansen op K-pop songs. Een spontaan gesprek rijker zet ik me weer aan het tekenen.

Camille