Donderdag 3 november. Verjaardag van mijn tweeling (19). Herfstige namiddag. Rozengracht. Boom Chicago. Vakdocentendag Amsterdam ‘Uitdagend Leren & Creatief Denken’. 16.00 Ik doe mee aan de workshop ‘Goed gedrag kun je leren’. De uitdaging: hoe kun je fijn lesgeven na school in een groep waar sommige kinderen sterk in de weerstand gaan? Ik vertel over mijn ervaring als leraar van de Topklas van schoolbestuur Samen Tussen Amstel en IJ (Staij). En hoe we contact maken met onze leerlingen uit de groepen 7 en 8 afkomstig van 18 verschillende scholen uit Amsterdam-Oost. Ons adagium: first connect, then correct. Kijken met door een bril van compassie. Snappen dat elk kind doet wat hij of zij geleerd heeft te doen om emotioneel te overleven.

Ik hoor veel mooie verhalen en tips die elkaar aanvullen. Een betekenisvolle middag.

Naast mij zit een docent Breakdance. Ze vertelt geanimeerd hoe ze haar ‘Bboys en Bgirls’ begeleidt. Hoe zij met weerstand omgaat. Over hoe je die weerstand kunt voorkomen en wat je kunt doen als die (toch) optreedt. Waardevolle adviezen. Iemand met passie. Ik voel verbinding. En dan is het afgelopen.

De ‘afterparty’ in Boom Chicago, het theater waar de vakdocentendag gehouden wordt. Ik zit aan de bar, geniet van een lekkere latte. Mensen om me heen zijn druk in gesprek met elkaar. Ik ken er niemand. Ik zit in mijn bubbel. Dan komt de vakdocente Breakdance naar me toe. We beginnen een gesprek. Geanimeerd, gepassioneerd over ons vak. Ik ben geïnteresseerd in wat ze verteld over haar vakgebied. En zij in het mijne. Dan gaan we ieder ons’ weegs.

Een appje. ‘Ik zou graag je schilderijen willen zien, waar exposeer je?’ We maken een afspraak in de Jonge Admiraal bij mij in de buurt. Daar hangen een vijftal portretten van mij. We raken in gesprek.  Over breakdancen. Over kunst. Over het leven. Het klikt. We luisteren  naar elkaar. Geven elkaar ruimte. Dit is de tweede ontmoeting. Voelt alsof we elkaar al jaren kennen.

Een derde ontmoeting is bij haar in de (Spaarndammer)buurt. In een leuke, hippe tent genaamd Dignita. Als we weer in gesprek ga moet ik even denken aan mijn twee Vanzelfsprekend-speldjes die op mijn jeans jasje zitten. Twee – dan kan ik er altijd een uitdelen. Ik weet het nu zeker: zij verdient er een. Ik leg het project uit. Verbazing. Vreugde. Herkenning. Een speldje wisselt van eigenaar. Ik ben een vriendin rijker. Vanzelfsprekend een ambassadeur rijker.

Camille