In de verte zie ik hem al staan, Ben Koks, de tweede persoon die ik vandaag tegenkom tijdens mijn wandeling over de Groningse waddendijk. Het is een imposante man met haar dat licht lijkt te geven op afstand, mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dichterbij komend zie ik dat hij vergezeld wordt door een verrekijker en een camera met een imposante lens. We hebben het over een zogenoemde “vogelaar”.

Eenmaal in zijn buurt gekomen raken we in gesprek over wat hij allemaal ziet en de vogelnamen en soorten komen als een tsunami over mij heen. Voordat we het over het landschap en de plek hebben wijst hij me nog op een IJsvogel die voorbij komt vliegen. De rust is wedergekeerd en we stellen ons aan elkaar voor en vertellen wat ons op dat moment daar heeft gebracht.

Hij vertelt mij over zijn werk als ornitholoog en vogelteller en dat hij al jarenlang op deze dijk komt ondanks dat hij nu in Wolfheze woont. Ik vertel hem over mijn project De Ku(n)stlijn en mijn vrijheid om als zelfstandige de tijd te kunnen nemen om door de week een wandeling te kunnen ondernemen. Nadat ik hem verteld heb dat ik weer terug moet naar Amsterdam bied hij mij een lift aan naar Zwolle waar ik dan op de trein kan stappen. Wij zijn op dat moment ca. 2 km van de Duitste grens vandaan wat mijn doel is zodat ik mijn wandelproject kan afsluiten en ik vertel hem dat ik toch echt nog even door wil lopen. “Geen probleem ik pik je op bij de sluizen”, die tussen Nederland en Duitsland liggen in het meest Noord-Oostelijke deel van Nederland.

Bij de sluizen aangekomen zie ik een koffietentje staan en tracteer ik mijzelf op het tweede kopje koffie van die dag die ik tijdens het wachten op Ben rustig kan nuttigen.

In de verte zie ik hem al aan komen rijden, waarom ik de onbekende auto herken is mij op dat moment niet duidelijk maar het blijkt wel te kloppen. Ik zet mijn tas op de achterbank en stap naast hem in, klaar voor de lift naar Zwolle waar ik op de trein zal stappen naar Amsterdam. Een rit van ca. 150 KM dus hebben we anderhalf uur de tijd om elkaar te leren kennen.

Eenmaal onderweg hebben we het over onze werkzaamheden, interesses, familie, politiek, etc . etc. Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk we met elkaar het gesprek voeren. We nemen elkaar in vertrouwen ondanks het feit dat we elkaar pas zojuist hebben leren kennen. Het is fijn in de auto.

Aankomend in Zwolle rijdt hij zonder de navigatie te gebruiken naar het treinstation. Ik verbaas mij over het gemak waarmee hij de route bepaalt en vraag hem of hij hier bekend is. 50.000 km per jaar en door heel Nederland rijdend, al jarenlang, kent hij de meeste routes wel uit zijn hoofd.

Aangekomen bij het station nemen we afscheid van elkaar, ik pak mijn tas nog van de achterbank en bedank hem nog een keer voor de lift en de fijne tijd die ik met hem door heb mogen brengen.

Hij vervolgt zijn weg en ik zwaai hem nog een keer na. Zelf ga ik door de poortjes naar het perron om de trein naar Amsterdam te pakken, echter niet voordat ik mijn derde kop koffie van de dag heb gehaald bij de Kiosk op het perron.

In de trein denk ik terug aan deze bijzondere ontmoeting en het moment dat ik hem het speldje heb gegeven, op de dijk uitkijkend over de kwelders.

“De man op de dijk” ga dat maar eens googelen heeft hij mij nog meegegeven, een boek dat ik eigenlijk direct besteld heb om het in de toekomst te gaan lezen. Een paar weken later ligt er een pakketje op de deurmat met dit boek met een persoonlijk bericht van Ben. Ik ben weer even terug in de dag van toen!

Groet Thijs