“Oh nee, oh nee, nee, nee, nee .. “

Mijn zoon Ronan komt in paniek de trap opgelopen, vooruitgegaan door onze hond Rose. Een half uurtje eerder was Ronan met Rose naar het Flevopark vertrokken ‘voor een lekker lange wandeling’. Weer terug thuis staan Ronan’s ogen vol paniek. “Ik heb alles op mijn mobiel. Alles. En mijn ID en buskaart .. alles”.

Ik zeg – waar vandaan weet ik niet – “wees gerust, we gaan je telefoon terugvinden”.

We gaan samen – hij wat sneller dan ik – de route weer teruglopen. Terwijl Ronan bijna hyperventileert van de spanning, bel ik met mijn telefoon zijn nummer en .. het ongelooflijke gebeurt: er wordt opgenomen!

“Yes?”, hoor ik een stem van een jongeman. Ik geef mijn naam en leg hem uit dat de telefoon die hij in zijn handen heeft, van mijn zoon is. Die heeft hem verloren in het Flevopark. “Yes, that is where I found it”, zegt de stem weer. We spreken af bij de ingang van het Flevopark.
Als ik aankom zie ik twee jongens met een lichtgetinte huidskleur die opnemen als ik weer Ronan’s mobiel bel. “Yes, we can see you!”

Als ik het mobieltje van mijn zoon (die totaal gestresst achter is gebleven op weg naar het park) in mijn hand heb, zeg ik spontaan: “Would you like to drink something?” Er is sinds kort een gezellig koffieplekje bij de ingang van het park. We gaan naar binnen en terwijl de jongens koffiedrinken, vraag ik waar ze vandaan komen: uit Chili, vertelt Benjamin (die zichzelf en zijn vriend Martin voorstelt). Hij praat over Chili als een land met veel misdaad. “You would not have gotten your phone back there”, voegt hij eraan toe. Ik ben hem zo dankbaar. Ik vertel wat over mijn zoon en dat zijn blijdschap groot zal zijn.

We nemen afscheid nadat de eigenaar van de koffietent van ons een foto heeft gemaakt. De jongens zijn op doorreis naar andere Europese steden. Wat als zij niet op dit moment in Amsterdam geweest waren? Niet op die ene plek in het Flevopark waar ook mijn zoon had gelopen?

Een gesprek waar we nog lang aan zullen terugdenken.

Camille