De weersvoorspellingen zeggen ‘onweer en hagelstenen’, maar het weer wil anders: onder een hemelsblauwe lucht onderbroken door wolkenflarden, een mooie herfstmiddag rond twee uur, zet Willem zijn fiets vlakbij De Jonge Admiraal neer. Op die plek in de Javastraat in Amsterdam-Oost hebben we afgesproken.

De laatste keer dat we elkaar zagen was vlak voor de zomervakantie. Er is weer een en ander gebeurd in onze levens. Voor we het weten hebben we bijna twee uur met elkaar gesproken over onderwerpen die ons raken: onderwijs (Willem en ik zijn beide leerkracht), de kunst (Willem is geschiedenisdocent en ik ben geïnteresseerd in kunstgeschiedenis) en ‘het leven’ in breedste zin, maar vooral: onze gezinnen en wat wij daarin voor de ander en voor onszelf betekenen.

Ik heb Willem een jaar of 5 geleden leren kennen in de Guus Kieft School, een zogenaamde democratische school in Amstelveen. De school is inmiddels opgegaan in de Democratische School Amsterdam en ligt nu in Sloten (Amsterdam-West). We hadden meteen een klik, maar zagen elkaar niet zo vaak (of maar even, op school). Nu treffen we elkaar een paar keer per jaar, meestal in mijn Indische Buurt, in Oost.

Willem heeft nog een ander belangrijk gedeeld levenspad met mij: hij is – net als ik toen ik nog geen weduwnaar was – getrouwd met een Indiase. Zij hebben samen een dochter, ik twee zoons. Wat uit het levendige gesprek – elke keer weer – duidelijk wordt is dat het leven geen draaiboek kent: elke stap is ‘een uitproberen’ en ‘kijken wat er daarna gebeurt’. Willem mediteert al jarenlang, ik wat minder, maar wat we ontdekken is dat ‘stilstaan’ in ons leven bijna net zo belangrijk wordt ervaren als ‘aanpakken’.

Het wordt allengs drukker in de Jonge Admiraal, waar een aantal van mijn portretten hangen. Terwijl we van onze latte en kruidenthee genieten, besef ik me hoe rijk ik ben met een vriend als Willem. En hoe fijn het is dat je steeds weer af kunt spreken om ‘bij te praten’. Zonder dat je je bezorgd hoeft te maken of ‘het allemaal wel ontvangen wordt.’ Communicatie is een kunst, zeggen ze wel eens. Een contact zoals met Willem is simpelweg een cadeautje van het Leven. Als Willem opstaat om weer naar huis te fietsen (voor de hagelstorm die misschien niet komt). geef ik hem ons speldje: Willem is erg blij met het kleinood en belooft me de website thuis te gaan bekijken. Wat ik met Willem heb, dat wens ik iedereen toe. Het begint met een ontmoeting, met een gesprek.

Wat kostbaar ..

Camille