Ik had me genesteld op de comfortabele bank vooraan in De Jonge Admiraal om een portrettekening te gaan maken. Een plek die ik toch wel mijn ‘stamcafe’ mag noemen, ook al drink ik er alleen maar latte’s. Na ongeveer een kwartiertje hoor ik iemand zeggen: ‘mooie tekening. Maak je die vanaf een foto?’ Ik zie een man in een zwart hardlooptenue met een open, vriendelijke blik mijn ogen opzoeken. ‘Ja, dat klopt’, zeg ik. En ons gesprek is begonnen.

Hij stelt zich voor als Jeftha en fotograaf. Jeftha – die in Amsterdam-Noord woont en vandaar naar de Jonge Admiraal is komen hardlopen – zit net als ik in de kunst, maar dan – zo zegt hij – ‘de politieke kant’: raadslid bij de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur. In die hoedanigheid adviseert hij de gemeente Rotterdam over Musea en Erfgoed.

We raken aan de praat over inclusiviteit, ons koloniale verleden, ‘witte kunstenaars’ en ons geweten. Ik luister aandachtig en vul aan. Intussen is Jeftha, die koffie en een stukje gebak heeft gekregen, bij mij aangeschoven. Tot hij ineens beseft dat hij iemand nog een berichtje moet sturen. Hij is geinteresseerd in mijn kunst, we wisselen insta-profielen uit. Jeftha, die een Molukse achtergrond heeft, blijkt iemand goed te kennen uit de Molukse gemeenschap die ik ook ken. Toeval? We voelen ons op ons gemak bij elkaar. Het wordt persoonlijk, we gaan de diepte in. En voelen ons nog steeds op ons gemak. Ik geef hem een speldje. Jeftha heeft maar weinig woorden nodig om de kern te pakken. Het past bij hem. Het speldje. Vanzelfsprekend.

We nemen afscheid en weten niet of we elkaar nog eens zullen zien. Ik denk van wel. Maar ook als niet: het was een bijzondere ontmoeting, een die smaakt naar meer.

Camille