Het is acht uur en de Bagels & Beans vestiging aan de IJburglaan gaat open. Jennifer, de eigenaar, laat me binnen en hoewel ze de tafels nog buiten moet zetten, gaat ze mijn koffie maken. Ik vertel dat ik een beetje haast heb.

Terwijl ze de koffie maakt – ik ben de enige klant op dat moment – raken we met elkaar in gesprek. Over het tekort aan personeel en over mijn werk in het onderwijs. Over het lerarentekort. Over de Pabo en studenten. En over een artikel dat ik die ochtend in het Parool las: bijna een kwart van alle Amsterdammers voelt zich ernstig eenzaam. Jennifer vult aan: ‘ja, en ook jongeren zijn steeds vaker eenzaam’.

Jennifer heeft – zoals de meeste ‘hippe’ koffieplekken – jonge mensen in dienst. Ze vertelt dat ze ziet dat haar barista’s zich wat vaker terugtrekken. ‘Telefoon, he?’, vult ze aan. Eenzaamheid gekoppeld aan telefoongebruik. De apps. De spelletjes. Geen echt contact.

Ik vertel haar over ons project Vanzelfsprekend en geef haar een speldje. Ik leg uit dat het ons precies over dit soort leuke, spontane gesprekken gaat. Die weer/meer vanzelfsprekend maken. ‘Wat een leuk project, zeg’, roept ze uit. En kijkend naar het speldje: ‘Zijn die ook te koop?’

Terwijl ze de kartonnen drager en het speldje nog eens goed bekijkt en zegt op de website te zullen gaan kijken (‘jonge mensen hebben weinig geduld, staan er ook pakkende statements op?’), nemen we afscheid.

Ik heb het idee dat Bagels & Beans IJburg wel eens een volgend station zou kunnen worden voor onze activiteiten. In elk geval heb ik er een heel leuk en betrokken gesprek gevoerd.

En dan nu aan het werk, naar school!

Camille