Op woensdagen dat ik geen coachees heb die ik moet bezoeken op hun basisscholen, reis ik met zoon Ronan mee naar de Jordaan, waar hij naar het ROC van Amsterdam op de Elandstraat gaat. Ik zit dan in een nabij de school gelegen uitspanning ‘De KoffieSpot’ aan de Elandsgracht: een leuk, hip plekje met heerlijke latte’s.

Als ik binnenkom weten de barista’s al dat ze een ‘extra hete latte’ moeten klaarmaken. Zo ook afgelopen woensdag. Als ik me in een hoekje heb genesteld aan een tafel en mijn tekenspullen liggen uitgestald, krijg ik mijn latte die heerlijk warm aanvoelt en geweldig smaakt. Ik heb de foto van mijn vandaag-model voor me neergezet (in mijn mobiel) en wil gaan beginnen. Ik zie ineens een van de twee jongemannen die ik bij binnenkomst zag zitten, opstaan en naar me toe lopen. Een vaag gevoel van herkenning .. En dat blijkt te kloppen. Hij stelt zich voor als ‘Kido’ en vraagt: ‘ben jij het, Camille? Ken je me nog? Ik was in 2006 bij je, als vrijwilliger bij Amaidi‘. Ineens weet ik het weer. ‘Ja, jeetje .. wat een toeval!’

En we raken aan de praat ..

Van ‘Amaidi Volunteering in India’ naar ‘Madras’ en ‘Zuid-India’ en onze levens nu, 17 jaar later. Kido was 16 toen hij met vriend Noah naar Zuid-India kwam en via mijn organisatie Amaidi vrijwilligerswerk kwam doen bij de Florence Home Foundation. Nu 33, is hij werkzaam als consultant in de IT. En ik ben beeldend kunstenaar en coach van studenten aan de Pabo. We vullen elkaar als vanzelfsprekend aan, we luisteren, we reageren .. alle jaren tussen toen en nu vallen weg .. een aangenaam en prikkelende dialoog die anderhalf uur later stopt als Kido zich realiseert dat hij ‘nog wat mails moet versturen’ en daarna aan het werk moet. ‘Ik kom hier elke week na de sportschool’, zegt hij nog. ‘We zien elkaar vast nog eens en praten dan verder ..

Spontaan. Zonder voorbehoud. De tijd heeft niet stilgestaan. En we zijn weer in contact. Een speldje wisselt van eigenaar.

Camille