Het is dinsdagochtend 8 uur. Ik ben vandaag vroeg in de Coffee Company aan het Javaplein, vlakbij mijn appartement in de Balistraat. Reden: even een koffie en een tekening doen voor mijn werkdag begint.

Als ik goed en wel bezig ben met mijn tekening – een man in een djellaba die ik in de Javastraat gefotografeerd heb – komt een man van eind dertig tegenover me zitten. Terwijl hij zijn dunne laptop op tafel neerlegt, kijkt hij naar mijn tekening en zegt: ‘wow, da’s mooi’. Ik zeg: ‘dank je wel’. Hij blijft kijken en vraagt: ‘Je bent kunstenaar?’ Ons gesprek is begonnen.

Eerst gaat het over mij (mijn werk in het onderwijs en de kunst) en dan over hem (hij heet Marcus en werkt in de IT). Omdat mijn vriendin bezig is met een carrièreswitch naar de IT, ben ik daarin wat meer dan gemiddeld geïnteresseerd. Marcus vertelt dat hij op de middelbare school al programmeerde, toen Kunstmatige Intelligentie heeft gestudeerd in Amsterdam en daarna in de ‘back-end’ is gaan werken. Dat doet hij nog steeds. En met plezier. Ik vertel dat ik een cursus Web Development (front-end) wil gaan doen. Hij raadt me toch echt de back-end aan .. Hij is gepassioneerd over zijn werk. En ik luister naar zijn verhaal. Voeg er het mijne aan toe.

Als het tijd wordt voor mij om naar mijn werk (school) te gaan, besluit ik hem een speldje te geven. Hij is verrast en als ik hem het verhaal (back-story) vertel, besluit hij ‘mee te doen’. De volgende ochtend – als ik weer vroeg bij CC zit – komt ook Marcus weer binnen. En laat mij meteen zijn laptophoes zien. Wat prijkt daarop? Het speldje.

Ik denk dat Marcus en ik elkaar nog wel vaker zullen zien. Wat ons bindt – behalve de Indische Buurt en IT – is het speldje. Leuk. Dat dit kan. Soms leidt een speldje tot een diepgaander contact. Wie weet ..

Camille