Het is ineens verrassend lekker weer als ik naar de Jonge Admiraal stap. Net niet helemaal terrassenweer, maar toch .. Als ik binnen een ‘latte-to-go’ heb besteld en ermee naar buiten loop, nodigen de enorme kussens op de hoekbank vlakbij de ingang me uit even te gaan zitten .. Na een paar slokjes komt een – ik zeg maar – leeftijdsgenoot van me uit het cafe naar buiten en kijkt – net als ik een paar minuten eerder – naar de kussens. En ja, hij gaat zitten. Hij kijkt even naar de zon – net als ik – en zegt kort ‘Heerlijk’. De glimlach op zijn gezicht verraadt genieten. Hij kijkt me aan en ik zeg – bijna automatisch – ‘ja, lekker he?’ Hij knikt bevestigend. Er is even contact, maar het kan nog alle kanten op gaan ..

Francois en ik (later in ons gesprek stelt hij zich voor) wisselen wat koetjes en kalfjes uit over het weer en Amsterdam. Francois komt uit Limburg (‘dat kun je wel horen, he’) en we hebben een band (want alles van mijn vader’s kant komt uit Zuid-Limburg). Hij praat makkelijk, ontspannen en erg open over zichzelf. Francois heeft in zijn werkzame verleden ‘studenten uit het onderwijs leren solliciteren’. We zijn het over een ding eens: dat hoeft nu niet meer. Scholen willen je vaak al op de loonlijst voordat je afgestudeerd bent.

Mijn latte is bijna op als Francois een warme chocolademelk krijgt en iets te eten. Ik merk dat hij het gesprek – dat spontaan van onderwerp naar onderwerp dwarrelt – leuk vindt, net als ik. Alsof we oude bekenden zijn, zo voelt het. Raar, maar fijn. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik weer weg moet. Ik besluit hem een speldje te geven. Terwijl ik dat doe en hem uitleg wat het inhoudt, zie ik dat hij erdoor gegrepen wordt. ‘Ik ga het speldje opdoen’. zegt hij spontaan.

Met een glimlach en een soort van ‘tot ziens’ nemen we afscheid. Wat mooi dat dit kon. Wat mooi dat dit kan. Ik kijk alweer uit naar mijn volgende ontmoeting.

Camille