Het is kort na nieuwjaar als ik na het uitzwaaien van mijn lief in Restaurant 2e Klasse zit, op Centraal Station Amsterdam. Ik blijf er een uurtje en teken een portret van een jongetje dat een stukje van me af in het zonlicht een glas limonade opdrinkt. Zijn moeder zit naast hem. Ik maak een foto en kom tot een heel aardig resultaat. Als ik mijn tekenspullen weer wil opruimen, staat een vrouw van middelbare leeftijd, die – zo weet ik later – met haar zoon niet ver van mij vandaag heeft gezeten – op van haar plaats en loopt naar me toe. Ze buigt zich over de tekening en zegt: ‘Wat mooi. Heb je op de kunstacademie gezeten?

Terwijl haar zoon naar mijn Instagram vraagt, is moeder bezig aan een grondig vervolgonderzoek van de tekening. Als ik haar vertel dat ik niet op de kunstacademie heb gezeten, knikt ze goedkeurend. ‘Dat is ook helemaal niet nodig, he?’. Ze licht haar mening verder toe. Zoon knikt instemmend. Als ik haar mijn schetsboekje laat zien, hebben we een kort, geanimeerd gesprek over beeldende kunst. Ze komt op mij als een geëngageerde vrouw over. Vol van wat ze mooi en belangrijk vind in het leven. We hebben een klik.

Tien minuten later loopt ons gesprek ten einde. Ze moet gaan, haar zoon knikt bevestigend. Ik bedenk me al eerder in het gesprek dat dit spontane contact ‘tussen vreemden’ speld-waardig is. Ik geef haar een speld en leg haar kort uit wat het project behelst. Ze is enthousiast. En blij met de speld. Zoon krijgt er ook een. Ook blij.

Als het tweetal uit het zicht (en uit het restaurant) verdwijnt, blijft een warm gevoel achter. Deze dame had geen speldje nodig om haar gevoel te volgen. Wat zullen mensen die haar het speldje zien dragen, blij zijn als ze contact maakt.

Camille